Atelier Resleriana: The Red Alchemist & the White Guardian
In dit artikel:
The Red Alchemist & the White Guardian staat niet op zichzelf binnen de Resleriana-wereld: het volgt indirect op de mislukte live‑service poging Atelier Resleriana: Forgotten Alchemy and the Polar Night Liberator, maar je hoeft die eerdere titel niet gespeeld te hebben om dit deel te begrijpen. De game introduceert twee nieuwe hoofdpersonages: Slade en Rias. Slade keert terug naar zijn geboortedorp Hallfein met twee magische Geist Cores en een mysterieus boek; twaalf jaar eerder verdween de hele bevolking daar op onverklaarde wijze. Rias, die zelf in Hallfein opgroeide en haar grootvader verloor, werkt aan het herstellen van het dorp en raakt betrokken bij Slades onderzoek nadat hij haar van een monster redt. Samen herontdekken ze een oud, nog redelijk intact atelier en ontdekken dat alchemie mogelijk weer tot leven gewekt kan worden.
Het verhaal ontwikkelt zich verder wanneer Rias’ bezorgde zus versterking inschakelt: Raze (bekend uit Mana Khemia 2) verschijnt, naast talloze cameo-optredens van personages uit oudere Atelier-titels zoals Shallie, Escha & Logy, Ayesha, Totori, Sophie, Firis en Marie. Die fanservice is prominent aanwezig: oude gezichten verschijnen als partyleden, plotfiguren of simpele easter eggs. Hoewel dat risico bestaat dat de gastpersonages de nieuwkomers overschaduwen, blijft het narratief primair gefocust op Slade en Rias en hun missie om Hallfein te doen herrijzen.
Qua kwaliteit heeft de game sterke punten, maar ook duidelijke tekortkomingen. Verhaalinhoud is in hoeveelheid ruim aanwezig, maar vaak onvolledig of abrupt; meerdere plotlijnen worden geïntroduceerd zonder bevredigende afhandeling, waardoor het soms aanvoelt alsof belangrijke stukken bewaard worden voor een vervolg of betaalde extra’s. Daarnaast voelt veel content als opvulling: bijna dertig gastpersonages moeten allemaal enige schermtijd krijgen, wat de pacing en focus verzwakt.
De alchemie is technisch toegankelijk en eerder vereenvoudigd vergeleken met oudere titels: synthesis draait vooral om kleur‑linking en het triggeren van mutaties, met duidelijke visuele aanwijzingen en slimme menu‑ordening die beginners snel op weg helpt. Tegelijkertijd is het recepten- en mutatiesysteem gefragmenteerd en soms willekeurig: benodigde recepten vind je op diverse plekken (winkels, schatkisten, rewards, mutaties), en wanneer een specifiek item vereist is, kan het een frustrerende goktocht zijn om de juiste mutatiemix te vinden. De reviewer geeft aan dat ongeveer een kwart van zijn bijna veertig uur durende speelsessie verloren ging aan het zoeken naar de juiste ingrediënten en mutaties.
Progressie wordt op irritante momenten geblokkeerd door systemen rondom de wederopbouw van Hallfein. De stad groeit via parameters die je normaal verhoogt door producten te verkopen, maar op bepaalde story beats stopt die groei en vraagt het spel om droge donaties van specifieke voorwerpen zonder context of verhaaluitleg. Dat voelt mechanisch en breekt de immersie.
Combat heeft in deze titel weinig gewicht: buiten een enkele pittige baas kun je op normale moeilijkheid met startuitrusting ver komen; veel gevechten duren kort en items worden zelden nodig. De meeste gevechten vinden plaats in de zogenaamde Dimensional Paths — procedurally generated kerkers die weinig memorabel zijn, hoewel ze wel snelle XP-bonussen bieden dankzij speciale vijanden. De echte wereldgebieden bevatten enkele interessante locaties vooral vroeg in het spel, maar later zijn ze vooral verzamellocaties voor ingrediënten terwijl vijanden vaak te laaggeleveld zijn om uitdagend te blijven.
Eindoordeel: Atelier Resleriana: The Red Alchemist & the White Guardian is een degelijke, maar niet opvallende JRPG. Het is toegankelijk en bevat genoeg content om fans te vermaken, maar voelt vaak gefragmenteerd, opgeblazen door cameo’s en gekenmerkt door onhandige progressieblokkades en een geforceerde receptenzoektocht. Voor wie van eerdere Atelier-titels als Firis of Ayesha hield, biedt Resleriana herkenbare elementen, maar het doet weinig genoeg beter om die klassiekers te overtreffen.