DOOM: The Dark Ages
In dit artikel:
DOOM: The Dark Ages neemt een opvallende wending binnen de bekende shooterreeks van id Software door te kiezen voor een langzamer, strategischer tempo in plaats van de snelle, acrobatische actie van voorgaande delen zoals DOOM Eternal. De setting combineert middeleeuwse elementen zoals kastelen en zwaarden met futuristische technologieën, zoals lasers en mechanische draken, wat een unieke techno-middeleeuwse sfeer creëert die aansluit bij de over-the-top stijl van DOOM.
Het verhaal plaatst de Doom Slayer opnieuw centraal, nu als dienaar van de machtshongerige Maykrs, maar de focus ligt vooral op het vechten en minder op de plot, die eenvoudig over te slaan is voor spelers die direct willen doorgaan naar de actie. De gameplay draait om een nieuw vechtsysteem waarbij een met spikes uitgerust schild een sleutelrol speelt. Dit schild dient niet alleen ter verdediging, maar kan ook gericht worden geworpen en ingezet voor parries, wat een tactische laag toevoegt aan de gevechten. Het pareren is toegankelijk gehouden met ruime timing en aanpasbare instellingen, waardoor het spel ook voor minder ervaren spelers toegankelijk blijft.
In tegenstelling tot DOOM Eternal, waar het wisselen tussen vele wapens cruciaal was, kunnen spelers in The Dark Ages vertrouwen op een beperkt aantal favoriete wapens, terwijl melee-aanvallen helpen om munitie te herwinnen en agressief spel stimuleren. De game haalt frustrerende platformpuzzels deels weg; hoewel het schild nog gebruikt wordt om toegang tot hogere gebieden te krijgen, ligt de nadruk nu op een vloeiende voortgang die beter past bij het tragere tempo.
Visueel oogt The Dark Ages somber en gotisch, met een kleurenpalet dat vooral bruin, grijs en indigo bevat. Hoewel dit passend is voor de setting, voelt het soms wat eentonig. De vijandontwerpen behouden herkenbaarheid maar zijn aangepast aan de nieuwe sfeer, en ze lijden enigszins onder de sombere uitstraling. Ter variatie zijn er twee nieuwe spelelementen toegevoegd: gevechten in een log-aanvoelende mech en luchtgevechten op een vliegende draak. De draaksegmenten bieden een frisse afwisseling door snelle luchtgevechten, maar worden door haperende besturing minder spannend dan mogelijk was. Beide voertuigsecties komen te vaak terug, wat de impact vermindert.
De soundtrack sluit aan bij de wat ingetogener toon van de game en mist de agressieve intensiteit van eerdere DOOM-composities van Mick Gordon, met meer nadruk op sfeervolle metal die eerder bij een Quake-game had gepast. Desondanks functioneert het gevechtssysteem uitstekend: het voelt stevig en bevredigend, met ruimte voor persoonlijke speelstijlontwikkeling. Talrijke upgrades en eenvoudige verzamelobjecten moedigen experimenteren aan zonder dat ze verplicht zijn, waardoor de speler vrij blijft in zijn aanpak.
Bossgevechten voegen extra uitdaging en variatie toe door vijanden die samen met andere demonen optreden of de parry-mechaniek testen, hoewel deze confrontaties niet revolutionair zijn. Al met al levert DOOM: The Dark Ages een robuuste en diepgaande vechtervaring die zowel trouw blijft aan het fundament van de serie als nieuwe elementen introduceert, waarbij het experiment met tempo en setting een gedurfde maar geslaagde stap is in de evolutie van de franchise.