Dragon Quest I & II HD-2D Remake Review
In dit artikel:
Square Enix heeft na de veelgeprezen Dragon Quest III HD-2D Remake nu ook de eerste twee delen in diezelfde visuele stijl opnieuw uitgebracht: Dragon Quest I & II HD-2D Remake. De remakes vullen de klassieke avonturen aan met nieuwe verhaalelementen en quality-of-life-aanpassingen, maar tonen tegelijk hoe verschillend beide oude titels zich verhouden tot het modernere derde deel.
In Dragon Quest I speel je een afstammeling van Erdrick die de ontvoerde prinses moet redden en de opstanding van de Dragonlord moet tegengaan. Het plot is bewust simpel gehouden; Square Enix voegt hier en daar wat extra verhaallijnen toe, maar het blijft vooral een rechttoe-rechtaan queeste. Dat maakt het spel authentiek, maar ook kwetsbaar: zonder party en met weinig tussenliggende afwisseling voelt de progressie soms repetitief en verouderd. Het patroon van steden bezoeken, grinden en baasgevechten herhaalt zich vaak en de pacing lijdt daaronder.
Dragon Quest II biedt juist meer diepgang: het speelt later, heeft een party-systeem, rijkere personages en langere momenten van verkenning. De dreiging van Hargon en de vernietiging van steden geven het spel meer opzet en strategische variatie, waardoor het moderner en interessanter aanvoelt dan deel één. Kleine mechanische updates en extra content maken DQ II tot de duidelijk sterkere van de twee.
Op technisch vlak blinken beide remakes uit. De HD-2D-visuele stijl is weergaloos: nieuwe animaties, scènes en strak vormgegeven menu’s geven veel charme aan zelfs simpele interactions. Ook de soundtracks zijn bijzonder; elk deel krijgt een eigen muzikale sfeer die de wereld van de game onderscheidt. Net als bij de remake van deel drie is er uitgebreide voice acting, wat voor vele personages een frisse dimensie toevoegt en de vertrouwde geluidseffecten mooi complementeert.
Qua speelbaarheid zijn er nuttige moderniseringen: mapping-opties met hotkeys, zoom- en fast-travel-functionaliteit en verbeterde 탐exploratiehulpmiddelen maken het grinden draaglijker. De combat blijft strategisch solide, al had DQ1 baat gehad bij meer moderne laagjes om het herhalende karakter te maskeren. DQ2 lost veel van die problemen op door zijn party-mechanieken en ruimere inhoud.
Kritisch punt blijft de keuze om deel drie eerder uit te brengen: wie DQ III gewend is, kan teleurgesteld raken door het gebrek aan dezelfde mystiek en gelaagdheid in de eerste twee titels. Toch zijn beide remakes respectvolle en liefdevolle reconstructies van gaminggeschiedenis. Dragon Quest I voelt soms te archaïsch in pacing, maar behoudt charme; Dragon Quest II is de aanrader binnen het pakket dankzij meer structuur en content.
Voor wie de Erdrick-trilogie wil compleet maken, biedt dit duo een mooie afsluiting: visueel en auditief schitterend, met op sommige plekken ouderwetse ontwerpkeuzes, maar over het geheel een waardevolle toevoeging voor zowel nieuwe spelers als fans van de serie.