Dreams of Another

In dit artikel:

Dreams of Another is een indie schietgame die zich presenteert als een experimenteel kunstproject: gebouwd uit point clouds (zwevende wolkjes) waarin alles tot leven komt wanneer je erop schiet. De speler wordt zonder veel context in korte droomscènes gegooid — denk aan zwevende pretparken met clowns, ondergrondse tunnels met zingende mollen en zelfs vliegende putdeksels — en moet vooral “alles blauwe” en onduidelijke objecten beschieten om verder te komen. Visueel en technisch is de titel opvallend: de point‑cloudstijl levert dromerige, vloeiende beelden en de performance en laadtijden laten weinig te wensen over.

Waar de game faalt is in ontwerp en uitvoering. Het centrale mechaniek (schieten om vormen te onthullen) blijkt al snel de enige echte gameplayloop; na de prikkelende eerste tien minuten verzandt het in herhaling. Levels voelen fragmentarisch en vaak halverwege afgekapt, waardoor je nauwelijks momentum of een gevoel van voortgang opbouwt. Het narratief speelt met het idee van van droom naar droom springen — je begint bijvoorbeeld in het hoofd van een soldaat die niet wil schieten — maar die structuur leidt meer tot frustratie dan tot fascinatie: scènes eindigen abrupt en laten je hangen zonder genoeg context.

Ook de schrijfsels en dialogen helpen niet. Voice‑acting komt stroef over en de teksten willen grote thema’s als schuld, identiteit, pacifisme en trauma aansnijden, maar doen dat op een pretentieuze en onduidelijke manier. Personages — onder andere een soldaat en een man in pyjama — wisselen clichés en raadselen af en maken weinig indruk; ze worden snel irritant. Qua lengte voelt de game te lang: met zeven à acht uur had de kernboodschap volgens de recensent beter in drie uur gekund, zodat repetitie minder pijnlijk was.

Kortom: Dreams of Another is een technisch en visueel aansprekend experiment met één interessant mechanisch idee, maar het tekort aan variatie, coherente structuur en overtuigende vertelling maakt het uiteindelijk teleurstellend. Voor wie nieuwsgierig is naar de point‑cloudstijl of experimentele indieconcepten, is het een interessante blik waard, maar als afgeronde game-ervaring raadt de recensent het niet aan — het had meer effect gehad als dat ene gameplayelement in een sterker opgebouwd verhaal geplaatst was.