Dying Light: The Beast

In dit artikel:

Techland keert met Dying Light: The Beast terug naar wat het merk in 2015 groot maakte: strakke parkour, stevige melee-gevechten en een keiharde dag-nachtcyclus. Waar Dying Light 2 te veel uitwaaierde en vol zat met overbodige zijactiviteiten, koos The Beast — oorspronkelijk bedoeld als uitbreiding — tijdens de ontwikkeling om uit te groeien tot een op zichzelf staande game die het fundament van het origineel herstelt en tegelijk enkele nieuwe ideeën toevoegt.

In het verhaal keert Kyle Crane na dertien jaar terug en belandt in Castor Woods, een door de uitbraak verwoest toeristisch gebied hoog in de Alpen. Tijdens zijn gevangenschap is er op hem geëxperimenteerd; die ingrepen vormen zowel narratieve motivatie als gameplaymechaniek. De meest opvallende nieuwe toevoeging is Beast Mode: een tijdelijke transformatie die Kyle enorme kracht geeft en hem verandert in een brute vechtmachine. Deze modus laadt zich op tijdens gevechten en kan later meer gecontroleerd worden ingezet na upgrades, wat voor spectaculaire, bijna cathartische momenten zorgt.

De verhaallijn is grotendeels lineair en functioneel: veel hoofdmissies draaien om halen, repareren of doorzoeken. Dat maakt sommige taken voorspelbaar en repetitief, maar het spel compenseert met smakelijke ontdekkingen — brieven, audio-opnames en verborgen ruimtes die achtergrondinformatie bieden en de wereld credibeler maken. Zijmissies brengen vaak meer variatie; een missie in een grot bijvoorbeeld leverde behoorlijke spanning op door sluipen langs hordes en het aansluiten van explosieven.

Gameplay keert nadrukkelijk terug naar basics: vlot parkour, brutaliteit in melee en een nachtroutine die zelden zo bedreigend aanvoelt als hier. Nachten zijn gevaarlijker en belonen met dubbele ervaring, maar Volatiles en andere speciale vijanden maken nachtelijke verplaatsingen zenuwslopend. Daarnaast zijn Chimeras als mini-bazen hoogtepunten die timing en vaardigheid eisen en die ook beloningen geven voor je Beast-vaardigheden.

Wapens en loot vormen een grote rol. Naast messen en knuppels zijn er nu ook vuurwapens, wat logisch aanvoelt maar een strategische afweging oplegt: schoten trekken automatisch hordes aan. Overal liggen materialen voor het maken van verband, het upgraden van gear en het repareren van wapens. Het mod-systeem laat je wapens karakter geven — elektrische of vuur-mods veranderen simpele werktuigen in unieke gereedschappen voor overleven. Het upgraden en experimenteren met wapens blijft voortdurend lonend.

Het parkoursysteem is een van de sterkste onderdelen: vloeiend en intuïtief, met voldoende vrijheid om creatieve routes te bedenken. Af en toe voelt Kyle misgrijpend, wat frustreert, maar over het algemeen werkt de beweging uitstekend. Visueel is Castor Woods een geslaagde afwisseling ten opzichte van Dying Light 2: ruige natuur, vervallen fabrieken en een sfeervol stadje. Op de PlayStation 5 draait het spel over het algemeen soepel en oogt de presentatie verzorgd. Het geluid — van kreten tot klappen en de soundtrack — verhoogt de spanning, vooral bij nachtraces en confrontaties met bazen.

Er zijn nadelen: bugs kwamen tijdens speelsessies voor (vastlopen in missies, vastzittende animaties) en de straf voor doodgaan — verlies van ervaring — kan demotiverend werken tijdens verkennende sessies. Die elementen breken de flow soms, maar vormen geen majeure afknapper tegenover de sterke kernervaring.

Kortom: Dying Light: The Beast voelt als een geconcentreerde terugkeer naar het beste van het origineel, verrijkt met de nieuwe Beast Mode en het behoud van de meest geslaagde elementen. Het verhaal is niet bijzonder diepgaand, maar de spanning van de nachten, het strakke parkour en de voldoening van loot en combat maken het tot een van de sterkste open‑wereld zombie-ervaringen van de afgelopen jaren. Fans van het eerste deel zullen hier vooral veel plezier aan beleven.