Favorieten: Death Stranding 2 overtrof de verwachtingen die ik niet had

In dit artikel:

PU-redacteur Lars koos Death Stranding 2: On the Beach als de game die hem het meest raakte in het afgelopen jaar. Aanvankelijk wist hij niet wat hij kon verwachten: Hideo Kojima staat bekend om onvoorspelbaarheid, dus het leek alle kanten op te kunnen gaan. Die twijfel veranderde meteen bij de openingsscène: Sam met Lou die uitkijkt over dorre heuvels bij de grens met Mexico. Niet alleen de visuele pracht maakte indruk, ook de manier waarop muziek en spelhandelingen samenvielen — Woodkids nummer Minus Sixty One leek te reageren op hoe en waar je liep — gaf het gevoel echt te spelen in plaats van naar een film te kijken.

Na die eerste wow-factor verschoof de focus naar gewoon spelen, en verrassend genoeg bleek de kern van de gameplay relatief veilig en traditioneel voor een vervolg. Die verwachting van grootse, constante schokelementen werd door Kojima anders ingevuld: de ware verrassing zat juist in de balans tussen vertrouwd en vreemd. In de slotakte versnelt het spel zoals we dat van Kojima kennen: plotselinge, intense ontknopingen vol bizarre wendingen. Lars noemt scènes die maanden later nog bijblijven — een ijzingwekkend moment in de regen, het onvermijdelijke ‘Beach’-tafereel, elektrische gitaren en een mix van afschuw, opluchting en tongue-in-cheek-humor die soms de vierde muur doorbreekt.

Death Stranding 2 voelt chaotisch en overdreven, maar tegelijk minutieus geregisseerd; lang, raar en soms voorspelbaar in plots, maar toch coherent als geheel. Lars erkent dat de game niet voor iedereen zal zijn en dat andere titels dit jaar misschien meer awards pakken, maar juist die eigenzinnige energie spreekt hem aan. Voor hem is dat genoeg om Death Stranding 2: On the Beach tot zijn persoonlijke Game van het Jaar 2025 te kronen.