Favorieten: Heel Kirby Air Riders is fucking bullshit
In dit artikel:
PU-redacteur Ron kiest Kirby Air Riders als de game die hem het afgelopen jaar het meest raakte — maar niet op een manier die je zou verwachten. In een satirisch scenario staat een niet-gamende vader in 2025 met zijn zoon in de winkel en pakt uit nostalgie een Kirby-spel. Die ogenschijnlijke veilige keuze blijkt echter rampzalig: zij worden “gesakuraid”, een speelse term voor het effect van Masahiro Sakurai’s eigenzinnige ontwerpvisie die je ongemerkt in zijn wereld trekt.
Kirby Air Riders presenteert zichzelf als verbluffend simpel: de kernbesturing zou met één knop moeten werken — pompend door bochten en tegenstanders opslokken — maar juist die eenvoud leidt tot een diepgewortelde complexiteit. Belangrijker nog: sommige acties werken via het schudden van de linker joystick om aan te vallen, terwijl je met diezelfde stick ook stuurt. Dat tegengestelde ontwerp voelt onlogisch en frictieverhogend; het spel had volgens de schrijver makkelijker en begrijpelijker kunnen zijn met meer knoppen, maar het eenknopsprincipe is essentieel voor Sakurai’s filosofie en dus bleef het zo.
Ron schetst verder hoe Nintendo Sakurai tegemoet is gekomen om hem dit project te laten maken — een keus die volgens hem voortvloeit uit de wens om Smash Bros. veilig te stellen. Dat verklaart deels waarom een vreemd, halfgebakken concept toch het levenslicht zag: prestige en politieke logica binnen het bedrijf spelen een rol.
Gameplay-elementen illustreren de problematiek: de City Trial-modus geeft je vijf minuten om upgrades te verzamelen in een compact level, waarna je deelneemt aan korte minigames. Die minigames kunnen soms onmogelijk blijken als je bijvoorbeeld met een bepaalde fiets of voertuig op pad bent — vijf minuten rennen voor upgrades kunnen dan volledig nutteloos blijken. Het spel zit vol modi, unlockables en een extreem hoog skill ceiling, maar de samenhang ontbreekt; alles lijkt gericht op ideeën die vooral in Sakurai’s hoofd logisch zijn.
Toch is de toon niet louter verontwaardigd: hoewel Ron het spel herhaaldelijk als “rotten” en “bullshit” bestempelt, erkent hij ook de onweerstaanbare aantrekkingskracht. Het is een soort ‘gezellig treinongeluk’ — verschrikkelijk en onbegrijpelijk, maar je kunt je er moeilijk van losmaken. Hij geeft toe zelf vele uren in het spel te hebben gestoken, gedreven door nieuwsgierigheid naar hoever het absurde ontwerp reikt. Die paradox — dat iets zowel kapot als fascinerend kan zijn — vormt volgens Ron de eigenlijke kracht van Kirby Air Riders.
De hoofdvraag die achterblijft is of deze game geschikt is voor kinderen die ‘veilig’ een Kirby-titel verwachten; Ron laat die twijfel bewust staan. Kirby Air Riders is enerzijds een curieuze, gedurfde creatie van een auteur met veel invloed; anderzijds is het chaotisch, frustrerend en soms onrechtvaardig — een ervaring die je meteen laat twijfelen aan de wijsheid van vermeende ‘veilige’ keuzes.