Favorieten: Wanderstop was het oog van de storm
In dit artikel:
PU-redacteur Dunke beschrijft hoe de indiegame Wanderstop het afgelopen jaar voor hem betekenis kreeg, juist middenin een periode van professionele onzekerheid en persoonlijke uitputting. Na een abrupte “purge” op de redactie door de fusie van Gamer.nl en PU.nl verloor een groot deel van het team hun baan; dat bracht chaos, meer werkdruk voor achterblijvers en zorgde bij de schrijver bijna voor een burn-out. Tegelijkertijd moest hij terug naar school, maar bleef hij in elk vrij moment hard werken voor de sites — tot het uiteindelijk te veel werd.
Wanderstop draait om Alta, een gladiator die alles geeft om te winnen maar na haar eerste nederlaag fysiek en mentaal vastloopt: ze kan haar zwaard niet meer oppakken. Op zoek naar herstel komt ze in een betoverd bos terecht waar Boro een theewinkel runt. De game is in alles opgebouwd als metafoor voor burn-out: rust en zorg zijn essentieel om vooruitgang te boeken. Alta kan de tuin van Boro niet lang verlaten zonder terug te zakken, en herstellen betekent kleine, zachte taken doen zoals thee rondbrengen—zonder timers, zonder druk, met ruimte om te experimenteren en fouten te maken.
De NPC’s die langskomen geven veel karakter aan de wereld en fungeren als spiegels voor Alta’s ontwikkeling. Een van die verhaallijnen, rond de krijger Ren, raakte de auteur sterk: een relatie van bewondering die omslaat in teleurstelling wanneer Alta niet onbreekbaar blijkt. Juist die verhaallijn kreeg in de game geen traditionele afsluiting: het open veld reset periodiek, waardoor geplante gewassen verdwijnen, klanten hun gesprekken niet afmaken en sommige dialogen wegvallen. Aanvankelijk frustreerde die mechaniek de schrijver, omdat hij een emotionele uitkomst miste, maar uiteindelijk zag hij in dat die resets ook een herkenbare levensles uitbeelden — niet elk conflict of verhaal krijgt closure, en verdergaan kan soms de enige optie zijn.
Voor de auteur fungeerde Wanderstop als een vorm van erkenning en troost. De directe, soms weinig subtiele thematiek rond burn-out bood geen oplossingen, maar hielp zijn gevoelens te rechtvaardigen en gaf een aanzet tot zijn eigen “reset”: bewuster omgaan met werkdruk, meer openstaan voor anderen en ruimte maken voor nieuwe ervaringen. Wat hem aansprak is hoe de gameplay (langzaam, veilig, zonder straf) en de vertelling samen een zachte, begrijpelijke uitleg bieden van herstel en loslaten.
Kortom: Wanderstop is een cozy game die thema’s als falen, herstel en acceptatie expliciet maakt via spelmechanieken en kleurrijke personages. Voor Dunke was het niet alleen een aangename spelervaring, maar ook een helptzame spiegel in een onrustige periode.