Game Over voor de werkzekerheid in de game-industrie
In dit artikel:
De auteur, zelf gamer, bekritiseert de structurele onzekerheid binnen de gamesindustrie: ondanks dat de markt groter is dan film en muziek samen, blijven ontwikkelaars steeds vaker het slachtoffer van ontslagrondes en geannuleerde projecten. Waar spelers in games herhaaldelijk kunnen “retryen”, bestaat die luxe voor ontwikkelaars niet — banen verdwijnen zodra aandeelhouders winstverwachtingen bijstellen.
Als concreet voorbeeld wordt Crystal Dynamics genoemd: de studio werkte mee aan een remake van Perfect Dark in opdracht van Microsoft en The Initiative, maar Microsoft trok later de stekker uit het project. Onderhandelingen waarbij Take-Two interesse toonde, liepen stuk, waarna veel werk en personeel voor niets bleek te zijn. Dit staat niet op zichzelf: ook grote namen als Electronic Arts, Xbox, PlayStation, Ubisoft, Rocksteady en Riot Games kondigen regelmatig ontslagen aan. Ironisch genoeg vallen deze bezuinigingen samen met recordomzetten in de industrie; winstmaximalisatie gaat ten koste van ontwikkelteams.
De gevolgen zijn verregaand: een toxische werkcultuur met crunch (langdurige overuren), halfvoltooide of veilig berekende games, en creatief talent dat de sector verlaat voor stabielere banen buiten de industrie. Dit remt innovatie — veel potentieel verdwijnt omdat makers geen risico’s meer durven te nemen. Ondertussen groeien indiestudio’s: zij kunnen wél risico’s nemen omdat ze minder verantwoording schuldig zijn aan winstbeluste aandeelhouders.
De schrijver pleit voor een soort ‘cheatcode’ voor de sector: meer werkzekerheid en waardering voor ontwikkelaars in plaats van vervanging door AI en massaontslagen. De vergelijking met lootboxes wordt gebruikt om te illustreren dat consumenten geld besteden aan cosmetica en uitgevers dividend zien, terwijl ontwikkelaars vaak alleen een ontslagbrief terugkrijgen.
Als aanvulling: oplossingen die in de sector vaak worden genoemd zijn betere arbeidsvoorwaarden (meer vaste contracten, kortere crunchperiodes), vakbonden of collectieve onderhandelingen voor ontwikkelaars, en bedrijfsmodellen die minder afhankelijk zijn van kortetermijnwinst. Zonder dergelijke veranderingen blijft de industrie volgens de auteur ziek — succesvol in omzet, maar kwetsbaar en onrechtvaardig voor de mensen die games daadwerkelijk maken.