LAN Party Adventures
In dit artikel:
LAN Party Adventures plaatst je rond het jaar 2000 in de rol van een jongere die zijn school heeft verlaten en ontdekt dat hij goed is in het opzetten van LAN‑feesten. Wat als kleinschalig klusje in je slaapkamer begint — computers neerzetten, stekkers en kabels in switches proppen — groeit uit tot betaalde opdrachten in grotere zalen, winkels en zelfs op je oud‑school. Het spel combineert die praktische klusjes met een plotselinge verhaallijn: na een succesvolle sessie verdwijnt je goede vriend Pedro spoorloos, en jouw werkzaamheden aan LAN’s worden de manier om aanwijzingen over zijn verblijf te verzamelen.
Gameplay draait tweeledig om hardware en detectivewerk. Je moet fysiek pc’s, monitoren, toetsenborden en netwerkapparatuur opstellen en aansluiten. Die klus is bewust oncomfortabel vormgegeven: kabels willen vaak niet netjes liggen, je hebt weinig controle over routing en netwerkkabels blijken binnen de game absurd korte maximale lengtes te hebben, waardoor je constant spullen moet loskoppelen en verplaatsen. Een workaround is alles op een hoop te stapelen en alsnog aan te sluiten, maar dat levert rommelige opstellingen op. Voor het speurwerk hack je telkens in op pc’s waarvoor je wachtwoorden vindt via vage hints; dit patroon herhaalt zich level na level (schoolcomputers, winkels, enz.).
De presentatie is de sterkste factor: de sfeer en visuele aankleding ademen de jaren 2000, met CRT‑monitoren, grote dozen met parodie‑gametitels en een nostalgische soundtrack die het tijdsbeeld goed oproept. Mechanisch valt er weinig lof te rapen: besturing is beperkt — je kunt bukken maar niet springen, waardoor praktische oplossingen zoals op tafels klimmen om kabels te ordenen onmogelijk zijn. De puzzels rond wachtwoorden voelen repetitief en vrij voor de hand liggend; het verhaal houdt de vaart maar voegt weinig verrassends toe.
De reviewer begon nieuwsgierig maar raakte al binnen een uur gefrustreerd door het aanhoudende gedoe met kabels en de repetitieve aard van de puzzels. Wie vooral komt voor nostalgie en sfeer kan hier plezier aan beleven, maar wie echt een bevredigende simulator wil van netjes netwerken en technische puzzels zal teleurgesteld raken. Kleine extra context: in de echte wereld zijn ethernetkabels veel langer bruikbaar (standaard tot 100 meter), dus de game kiest duidelijk gameplay‑beperkingen boven realisme. Conclusie: charmante aankleding en een leuk uitgangspunt, maar irritante mechanics en repeterende opdrachten maken het moeilijk aan te bevelen.