Little Nightmares III Review

In dit artikel:

Ik heb altijd een haat-liefdeverhouding met horrorgames, maar de Little Nightmares-serie had altijd een speciale plek door zijn beklemmende sfeer en kinderversie-van-een-nachtmerrie-esthetiek. Na de overname van Tarsier door Embracer stopten zij met de serie; Supermassive Games (bekend van Until Dawn en The Dark Pictures Anthology), die eerder de current-gen update van Little Nightmares 2 verzorgde, nam het stokje over en maakte nu Little Nightmares 3 — met een duidelijke focus op co-op.

Een belangrijk pluspunt is dat de game een Friend’s Pass bevat: één speler kan de volledige ervaring delen met een vriend die geen eigen kopie heeft. De coöperatie bestaat echter vooral uit klassieke, weinig inspirerende taken — zware deuren en kisten verplaatsen, simpele lichtpuzzels en een handjevol gevechtssecties — en mist de diepgaande samenwerkingsmechanieken van titels als It Takes Two. De game is ook solo speelbaar, maar dan stuit je op tekortkomingen in de AI; in gevechten doet de computerbestuurde partner soms onhandige dingen, en als een van de twee sterft moet je terug naar het checkpoint.

Op gameplayvlak biedt Little Nightmares 3 weinig vernieuwing: het 2.5D-platformen met vaste camerapunten veroorzaakt soms onnodige deaths door onduidelijke diepte, en wie eerdere delen heeft gespeeld zal veel herkennen. Een creatieve gimmick verschijnt pas in het laatste hoofdstuk en biedt even nieuwigheid, maar blijft te kort om echt uitgediept te worden. De speeltijd is kort — rond de zes uur — waardoor de wereld en het verhaal weinig ruimte krijgen om te landen.

Verhalend en atmosferisch valt dit derde deel ook terug. Waar de serie voorheen met ‘less is more’ en wereldopbouw spanning opbouwde, voelt Little Nightmares 3 minder eng en meer timide: lugubere beelden blijven, maar de creepy-sfeer is afgezwakt en de hoofdstukken komen meer over als losse vignetten dan als een samenhangende reis. Conclusie: visueel en conceptueel herkenbaar, met co-op-mogelijkheid en handige Friend’s Pass, maar te kort, te weinig vernieuwing en minder huiveringwekkend dan zijn voorgangers.