Mafia: The Old Country Review
In dit artikel:
Mafia: The Old Country is een terugkeer naar de klassieke, lineaire misdaadvertelling van ontwikkelaar Hangar 13. In plaats van de openwereldrichting van Mafia III kiest deze nieuwe aflevering bewust voor een sterk gefocust verhaal dat zich afspeelt in het begin van de 20e eeuw op Sicilië. De speler kruipt in de huid van Enzo, een jonge zwavelmijnwerker die door armoede en onrecht in aanraking komt met Don Torris’ misdaadfamilie. Zijn opkomst van arbeiderszoon naar maffiabaas staat in het teken van loyaliteit, verraad en een verboden romance, thema’s die de kern van de game vormen.
Wat meteen opvalt is de nadruk op verhaal en personage-uitwerking. Enzo voelt menselijk en gelaagd; de schrijvers nemen de tijd om relaties en motieven op te bouwen. De voice-acting en cinematics versterken dat filmische karakter: personages klinken onderscheidend en emoties komen geloofwaardig over, waardoor fans van de serie precies krijgen waar ze op rekenen: een meeslepende, lineaire ride tot de aftiteling.
Visueel en audiotechnisch laat de game sterke indrukken achter. Sicilië is sfeervol vormgegeven — van dorpsstraatjes en wijngaarden tot opera’s en kerken — met oog voor detail en overtuigende gezichtsanimaties. De soundtrack ondersteunt de melancholische en dreigende toon van het tijdperk goed.
Tegelijk kent The Old Country duidelijke beperkingen. De wereld is mooi, maar strikt begrensd: veel locaties zijn niet vrij te verkennen en levelgrenzen beperken echte open exploratie. Verzamelen van foto’s, standbeelden en kranten levert wel lore en kleine bonussen op, maar er ontbreekt motivatie om alles systematisch te zoeken. NPC-interactie is minimaal, praten met bewoners of écht rondzwerven levert weinig op. Voor spelers die puur voor het verhaal komen is dat geen groot probleem; voor liefhebbers van historische immersie voelt het als een gemiste kans.
De gameplay balanceert tussen stealth en cover-based combat. De gunplay voelt vloeiender dan in eerdere titels en wapens klinken solide, maar het algehele gevechtssysteem blijft relatief conventioneel: vaak achter dekking, korte salvo’s en herhalende patronen. De AI wisselt: op lage moeilijkheid soms simpelweg dom, op hogere standen tactischer en coöperatiever. Stealth-opties, afleidingsitems en mogelijkheden om lichamen te verbergen voegen variatie toe. Een opvallende toevoeging is het mes-op-mes gevecht, passend bij de Italiaanse achtergrond; timing en pareren spelen hier een rol, al voelt het soms traag en stroef. Ook zijn sommige mechanieken, zoals mes-duurzaamheid, voelbaar kunstmatig ingevoegd.
De game duurt compact: rond de 10–15 uur om uit te spelen, afhankelijk van zij-inhoud. Voor €50 krijgen spelers een intens, goed verteld misdaaddrama dat trouw blijft aan de kern van de serie. Mafia: The Old Country is geen foutloze openwereldervaring, maar excelleert waar het op inzet: karaktergedreven storytelling, sfeer en presentatie. Fans zullen het als een welkom thuis voelen; spelers die vooral van vrije verkenning en dynamische interactie houden, zullen teleurgesteld raken.