Mario's rangschikking van de Assassin's Creed games deel 2
In dit artikel:
De schrijver presenteert een persoonlijke top 20 van Assassin's Creed-spellen en benadrukt meteen dat dit subjectieve voorkeuren zijn, los van scores op Meta of OpenCritic. Belangrijke terugkerende thema’s in de toelichtingen: setting, gameplayvernieuwing (zoals naval combat of RPG-elementen), personages en hoe goed een titel de franchise weet te verfrissen zonder haar kern — het conflict tussen Assassins en Templars en de rol van de Isu/First Civilization — te verliezen.
Assassin’s Creed Rogue (plek 10) kreeg in 2014 minder marketing dan Unity maar wordt door de auteur hoger gewaardeerd vanwege stabielere prestaties, de toegevoegde naval traversal/combat en het unieke perspectief van een Templar-protagonist. Minpunten zijn irritante stalkers en een onbevredigend en resource-intensief herstel van New York.
Assassin’s Creed III wekte aanvankelijk scepsis vanwege vuurwapens en de Amerikaanse Revolutie-setting, maar groeide uit tot een van de favorieten. De auteur heeft een voorkeur voor zwaardgevechten, maar vindt dat de vuurwapens het tomahawk-/zwaardgevecht uiteindelijk niet wezenlijk ondermijnden.
Syndicate is een verdeelde titel onder fans; de auteur staat in het kamp dat de game waardeert: sterke verhaallijn, plezierige speelbare Frye Twins, een levendige Victoriaanse speelwereld en vermakelijke combat die aan Rocksteady’s Batman-games doet denken. Het spel speelt in 1868 en voor de schrijver is dat al zo modern als de serie zou moeten gaan.
Brotherhood was lange tijd de favoriet en blijft de beste uit de Ezio-trilogie: Rome is overtuigend nagebouwd, missies zijn gevarieerd en het moderne verhaalaspect maakt een stap vooruit. Een smetpunt is de introductie van 100% synchronisatie-eisen, iets waar de auteur een hekel aan heeft.
Mirage ziet de auteur als een geslaagde terugkeer naar de roots: kleine schaal, meer stealth-focus en een compacter verhaal. Basim als protagonist — eerder geïntroduceerd in Valhalla — maakt Mirage narratief interessant, al geeft de game volgens de schrijver te weinig antwoorden over Basims latere ontwikkeling.
Na Syndicate stopte Ubisoft met jaarlijkse releases; in 2017 bracht Origins de franchise in een nieuw stadium. Origins vernieuwde door een sterkere RPG- en actiebenadering te combineren met historische open wereld (oud-Egypte) en het tonen van de oorsprong van de Brotherhood. Volgens de auteur was dit precies wat de serie nodig had.
Black Flag staat al jaren hoog in de lijst (nu vierde). De auteur prijst het als misschien wel de beste piratengame ooit: uitstekend varen en naval combat, grotendeels geslaagde open wereld; het moderne verhaal komt daarbij wel op de achtergrond.
Valhalla is opnieuw een verdeelde titel: de auteur waardeert juist de enorme, meeslepende wereld en vindt het heerlijk om in die omvang te verdwalen, ondanks opz wellige irritaties zoals repetitieve activiteiten (cairns).
Shadows — de nieuwste titel in de ranking — krijgt veel punten voor setting (Japan), sterke verhaallijnen in verleden en moderne tijd, en twee boeiende hoofdpersonages: Naoe (shinobi) en Yasuke (samoerai). Wel betreurt de auteur dat het moderne plot niet verder bouwt op Valhalla’s eind.
Odyssey is eveneens polariserend maar voor deze schrijver de hoogte: een groots, prachtig vormgegeven RPG-gevoel waarmee Ubisoft volgens hem een van de beste keuzes maakte. Odyssey focust sterker dan ooit op de Isu/First Civilization, heeft een rijkgevulde kaart en oogstendetail, en de auteur meldt meer dan duizend uur in de game te hebben gestoken — voor hem de beste Assassin’s Creed ooit.
Afsluitend merkt de auteur op dat de lijst tijdelijk is: de franchise blijft in ontwikkeling en toekomstige releases kunnen de volgorde veranderen. De toelichtingen geven inzicht in waarom bepaalde veranderingen — zoals meer RPG-elementen of terugkeer naar stealth — door sommige fans omarmd en door anderen bekritiseerd worden, en waarom persoonlijke voorkeuren (setting, combat-stijl, verhaaltonen) sterk bepalen hoe men een Assassin’s Creed-game waardeert.