Miyamoto legt uit hoe Super Mario Bros. World 1-1 tot stand is gekomen
In dit artikel:
Wereld 1-1 van Super Mario Bros. fungeert als een ingenieus ontworpen leslokaal: in een klein aantal schermen leert de speler in enkele stappen alle kernmechanieken van de game zonder uitleg of handleiding. Shigeru Miyamoto, mede-ontwerper, en collega Takashi Tezuka legden in interviews uit hoe elk element bewust is geplaatst om spelgedrag aan te sturen — van het eerste contact met een Goomba tot het ontdekken van vraagblokken, paddenstoelen en de B-sprint voor lange sprongen.
Hoewel Wereld 1-1 fysiek maar uit ongeveer vijftien schermen bestaat, voelt hij veel groter doordat het terrein over een paar schermen geleidelijk van toon verandert en telkens nieuwe vaardigheden oefent. Binnen die beperkte ruimte zitten vrijwel alle power-ups, een verborgen multi-muntenblok, een onzichtbare 1-UP, twee vijandtypes en geheimpjes verstopt. Die concentratie van voorbeelden maakt het level tot een korte, maar complete cursus: spelers ervaren beloning en gevaar, oefenen springen en rennen en leren timing zonder dat het geforceerd overkomt.
De ontwerpfilosofie was iteratief: vaak maakten Miyamoto en zijn team latere, complexere levels eerst en keerden ze vervolgens terug om Wereld 1-1 te bouwen als een natuurlijke introductie. Testspelers leverden cruciale feedback; uit die tests ontstonden ook ontwerpkeuzes zoals de eenvoudige Goomba (om basale springen/trappen te oefenen) en een veilige kuil gevolgd door een dodelijke die vrijwel hetzelfde oogt, zodat spelers leren risico’s in te schatten. Zoals Miyamoto samenvatte: "Zodra de speler beseft wat hij moet doen, wordt het zijn game."
Technische beperkingen van de NES bepaalden veel creatieve oplossingen. De hardware werkte met sprites en 8×8-tegels; vrijwel alle omgevingen waren opgebouwd uit die kleine blokjes. De volledige broncode van het spel was slechts zo'n 40K, waardoor het team moest zuinig zijn met ruimte en slim hergebruik toepaste — bijvoorbeeld dezelfde tegels voor wolken en struiken met ander kleurgebruik. Die beperkingen stimuleerden efficiënt, maar inventief levelontwerp.
Besturing en momentum zijn naadloos op elkaar afgestemd: rennen (B) en springen (A) combineren zodanig dat ervaren spelers door vloeiende bewegingen en combinaties indrukwekkende trucs kunnen uitvoeren. Ook audio speelde een actieve rol: componist Koji Kondo werkte nauw met de ontwerpers samen, en muziek en levelritme werden iteratief op elkaar afgestemd. Het resultaat is een soundtrack die het speltempo ondersteunt en onlosmakelijk met het level verbonden is.
Samen vormen levelontwerp, bediening, visuele bezuinigingen en muziek een compact meesterwerk dat de conventies van eerdere platformgames ver voorbijstak. Wereld 1-1 leerde spelers niet alleen hoe Mario speelt, maar legde ook fundamentele principes vast voor toekomstig gamedesign — een impact die nog steeds voelbaar is, ruim veertig jaar na de release.