PILE OF SHAME | 27. The Talos Principle (2014)
In dit artikel:
Opgelet: bevat spoilers.
Uberkamper bespreekt The Talos Principle, een first‑person puzzelgame die mensen na hun uitsterven (een virus dat vrijkomt door gesmolten permafrost) voortzet als kunstmatige intelligenties in een digitale wereld. Spelers navigeren als gesimuleerde entiteiten door een reeks ruimtes en denkpuzzels, terwijl een goddelijk ogend besturingssysteem, Elohim, hen verbiedt de centrale toren te beklimmen. De game stelt daarmee expliciet religieuze en filosofische thema’s aan de orde: schepping, zondeval, vrijheid en de vraag of de mens in zijn creatie voortleeft.
Uberkamper prijst de conceptuele ambitie van het spel, maar oordeelt dat de uitwerking tekortschiet. De figuur van de verleiding, de Milton Library Assistant (een knipoog naar John Miltons Paradise Lost), blijft oppervlakkig en komt vooral over als holle retoriek. Cruciaaler nog: Elohims fouten en tegenstrijdigheden ondermijnen de theologische opzet — een onfeilbaar God‑motief past slecht bij een feilbaar computersysteem — waardoor het narratief vaak moraliserend of klaaglijk wordt in plaats van overtuigend. De recensent vergelijkt de stemming eerder met het bijbelboek Klaagliederen dan met het scheppingsverhaal uit Genesis.
Een specifiek punt van ergernis is het gebruik van religieuze elementen als sferenmakerij: het prachtige “Ave Maria … Virgo Serena” van Josquin des Prez in het startmenu wordt als misplaatst ervaren, omdat de moederfiguur van het christendom hier gereduceerd wordt tot achtergrondmuziek zonder echte betekenis. Zulke instrumentele omgang met religieuze symboliek versterkt volgens Uberkamper juist het gevoel van lege pretentie.
Wat gameplay betreft wisselt The Talos Principle tussen sterk en teleurstellend. Sommige puzzels bieden een fijne flow en mysterieuze omgevingen werken goed, maar vaak zijn uitdagingen onduidelijk opgebouwd, leidt veel teruglopen (backtracking) tot frustratie en ontbreekt strakke puzzeldesign. In dat licht noemt de recensent titels als Portal 2, The Turing Test en Magrunner als betere voorbeelden van slimme first‑person puzzlegames met minder hoogdravende pretenties.
Praktische aanvullingen: er is een grafische update uitgebracht (Reawakened) en een vervolg dat zich deels in de ‘echte’ wereld met robots afspeelt. Uberkamper sluit dat in het vervolg nog minder menselijkheid overblijft.
Kort samengevat: The Talos Principle is ambitieus van thema en levert soms mooie puzzelmomenten, maar faalt volgens deze recensie in overtuigende thematische diepgang en consistent spelontwerp. Pro: aangename puzzelflow op sommige momenten en sfeervolle omgevingen. Contra: veel pseudo‑filosofische zwaarte, onduidelijke of frustrerende puzzels en excessieve backtracking.