PILE OF SHAME | 29. Mass Effect: Andromeda (2017)
In dit artikel:
Uberkamper begon het jaar met de bedoeling zijn achterstand aan games te verkleinen en belandde zo bij Mass Effect: Andromeda — het vierde volwaardige deel dat de actie van de vertrouwde Melkweg naar de Andromedanevel verplaatst, een sprong van zo'n 2,5 miljoen lichtjaar. Waar de originele trilogie een afgerond, memorabel epos vormde met sterke personages en een coherent verhaal, voelt Andromeda aan als meer van hetzelfde in een ander jasje.
Wat goed is: de productie is van hoog nivo. De wereldbouw en visuele details zijn verzorgd en technisch is het spel grotendeels vrij van bugs; vijftig uur rondvliegen en schieten levert op dat vlak weinig frustratie op. Maar die maak-het-zelfkwaliteit redt het spel niet van fundamentelere problemen.
Het grootste kritiekpunt is dat de verplaatsing naar een nieuw sterrenstelsel geen echte vernieuwing brengt. Planetair aanbod en buitenaardse rassen zijn in de kern simpelweg varianten van wat we eerder zagen: menselijke vormen domineren en opgenomen aliens voelen vaak aan als vervormde mensachtigen, waardoor echte andersheid en verwondering verloren gaan. Uberkamper noemt dit bijna neo-koloniale denkbeelden in spelvorm: alles wat op twee benen loopt wordt gezien als intelligent en anders wordt gereduceerd tot fauna of flora.
Daarnaast zit Andromeda vol met extra spelmechanieken die in de praktijk weinig toevoegen. Handmatig teamleden instrueren, uitgebreide vaardigheidsbomen, consumables, en een research- en development-systeem voor wapens blijken vaak overbodig of zelfs contraproductief. Gewonnen wapens of onderzochte items zijn regelmatig inferieur aan wat je al op straat oppikt, en het verzamelen van grondstoffen voelt vooral als tijdverspilling. Voor Uberkamper werkte een automatische combat-instelling en een gewoon jachtgeweer beter dan al die extra knoppen.
Het verhaal kampt eveneens met gebreken. De nieuwe cast en de interacties voelen in het beste geval ongemakkelijk en in het slechtste geval irritant; sommige rassen gedragen zich ronduit toxisch en de tegenstander – de Archon – is een karikatuur die voortdurend met emotionele chantage en passief-agressieve tirades komt. Het moment dat de speler een planeet moest verlaten om een e‑mail in de ruimte te lezen markeert voor Uberkamper de symbolische breekpunt: verhaal en gameplay imploderen daar samen.
Kort samengevat: Mass Effect: Andromeda is technisch knap en af, maar inhoudelijk een gemiste kans. Wie puur op zoek is naar mooie ruimtescènes en schietactie kan zich vermaken, maar wie verwacht dat de verplaatsing naar Andromeda echte vernieuwing of diepgang brengt, zal teleurgesteld zijn. Pros: hoge afwerking en weinig bugs. Cons: weinig originele invulling van de nieuwe setting, te veel overbodige systemen en een reeks personages en verhaallijnen die niet beklijven.