PILE OF SHAME | 30. Undernauts: Labyrinth of Yomi (2021)
In dit artikel:
Uberkamper bekeek Undernauts als één van zijn voornemens om zijn “Pile of Shame” weg te werken en dook ruim 90 uur in deze Japanse dungeon crawler. Het spel maakt deel uit van het weinig bekende Experience/Exp.-universum — een verzameling niche-titels met vaak gekunstelde Engelse namen — maar Undernauts staat enigszins op eigen benen. Mechanisch is het vertrouwd: lange, uitdagende verkenningstochten door kerkers, zoals in vergelijkbare titels (denk Mary Skelter). Wat het onderscheidt is de setting en een paar gedurfde thema’s, maar ook veel narratieve en morele missers.
Het centrale idee is de Yomi, een mysterieuze doolhof die in het centrum van Tokio verschijnt. Corporates sturen personeel de kerkers in om grondstoffen te halen, waarbij slachtoffers geaccepteerd worden in ruil voor winst — een expliciete kritiek op roofkapitalisme en neoliberale moraliteit die in het genre opvallend is en een ironische saus over het spel giet. Verder bevat de wereld een retro‑cyberpunk-Tokio, cyborgs, magische elementen en een rommelig geheel aan mythologische toevoegingen. Die mix is soms charmant, vaak echter overdadig en onsamenhangend.
Narratief faalt het meest: mythologie, theologie en symboliek worden door elkaar gehusseld zonder interne logica. Het spel introduceert een door een engelachtig wezen geschapen “God” die sterft en later verschillende theologische gedaanten aanneemt — van offerlogica die richting satanisme duwt tot gnostische clichés — wat Uberkamper kinderlijk onzorgvuldig en intellectueel zwak noemt. Die narratieve incoherentie voelt extra pijnlijk na uren van monotone kerkerexploratie.
Ook qua morele keuzes schuurt Undernauts. Het toont scènes waarin onschuldige kinderen afgemaakt moeten worden en een personage zelfverminking ondergaat om magie te verkrijgen. Zulke momenten lijken bedoeld voor goedkope emotie en stuiten de recensent tegen de borst. Tegelijkertijd is er wel variatie in vijanden: van magische wezens tot opvallende hybride “tank-draak”-ontwerpen, die soms amusant creatief zijn en herinneringen oproepen aan andere vreemde Japanse mash-ups.
Gameplay is de sterke kant: veel content, lange speelduur en ruime variatie aan tegenstanders houden de speler bezig. Kritiekpunten zijn echter duidelijk: omgevingen voelen te veel op elkaar, het verhaal is een eclectische puinhoop en ontwikkelaars benutten geen slimme designtrucs om repetitief klikken te doorbreken. Cultural appropriation en een blijkbaar slordige omgang met christelijke symboliek worden daarnaast als problematisch ervaren.
Kort samengevat: Undernauts biedt degelijke, uitgebreide dungeon‑crawler gameplay met interessante vijanden en een scherp kapitalismecommentaar, maar wordt getorpedeerd door een losse, overdreven en soms ethisch twijfelachtige narratieflaag. Voor liefhebbers van lange kerkeravonturen kan het de moeite waard zijn, maar wie een coherent verhaal en zorgvuldige thematische omgang verwacht, zal teleurgesteld raken.