PILE OF SHAME | 31. Call of Cthulhu (2018)
In dit artikel:
Uberkamper zette zichzelf dit jaar tot doel zijn stapel ongelezen materiaal te verminderen en gebruikte dat excuus om opnieuw in H.P. Lovecraft en diens navolgingen te duiken. Het stuk bespreekt waarom Lovecraft ondanks een relatief klein en stilistisch gebrekkig oeuvre — weinig dialoog en oppervlakkige personages — nog altijd een enorm cultureel bereik heeft: zijn harde, kosmische visie op de wereld, waarin menselijk bestaan tijdelijk en betekenisloos is tegenover buitenaardse, multidimensionale wezens, spreekt tot de verbeelding van schrijvers, filmmakers en spelmakers.
Chronologisch en concreet wijst de tekst op meerdere videogamebewerkingen van Lovecrafts werk. Halverwege de jaren negentig verschenen Shadow of the Comet en Prisoner of Ice, die ondanks hun verouderde techniek nog speelbaar zijn; Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth leverde een geslaagde sfeer neer maar verloor volgens velen te veel aan lage-level actie en leed onder bugs. De centrale bespreking richt zich op Call of Cthulhu (2018) van ontwikkelaar Cyanide: met beperkt budget maar veel sfeer vertelt het spel het verhaal van een privé-detective die in Darkwater — een afgelegen vissersdorp bij Boston — de verdwijning van een jonge vrouw onderzoekt. De zoektocht leidt, in klassieke Lovecraft-traditie, naar culten, mensenoffers, mentale aftakeling en uiteindelijk een confrontatie met de titelgevende halfgod.
Aangezien Lovecrafts korte verhaal “Call of Cthulhu” op zich weinig materiaal voor een volledige game biedt, trekt de game narratieve lijnen doorheen het beste van Lovecraft: elementen uit Innsmouth, Dunwich, Herbert West en Charles Dexter Ward worden samengevoegd tot een coherent, zij het gefragmenteerd avonturenspel. Die remix-aanpak is zowel noodzaak als sterkte: ze geeft spelers een breed palet aan iconografie en thema’s uit het mythos, maar zorgt er ook voor dat hoofdstukken soms losjes aan elkaar hangen. Gameplay-technisch blijft het spel eenvoudig en minder vernieuwend, maar de portie atmosfeer en literaire verwijzingen maken het spel de moeite waard voor liefhebbers.
Uberkamper haalt als conclusie dat het lezen van Lovecrafts verzameld werk — ook al zijn het vaak korte, warrige geschriften — de beleving van zulke games en andere adaptaties sterk verdiept. Waar veel klassieke literatuur beroept op sterke dialogen, richt Lovecraft zich op existentiële ontreddering en het beeld van een zinloze kosmos; juist die insteek verklaart zijn blijvende aantrekkingskracht op horrormakers. Kritische kanttekeningen in de review: eenvoudige spelmechaniek, hoofdstukken die los staan, en technische bugs (met een knipoog naar problemen door besturingssystemen).
Kort samengevat: de 2018-game Call of Cthulhu is geen baanbrekende blockbuster, maar een sfeervolle, literair geïnspireerde interpretatie die het beste uit Lovecrafts universum bijeenbrengt. Voor wie het genre waardeert is het een waardevolle ervaring; wie het volledige effect wil beleven doet er goed aan eerst Lovecraft zelf te lezen.