Review: Dispatch
In dit artikel:
Je bestuurt Robert Robertson — vroeger bekend als Mecha Man — die zijn kapotte harnas heeft moeten inruilen voor een baan als dispatcher bij het Superhero Dispatch Network (SDN). In plaats van zelf te vechten stuur je teams van zowel voormalige schurken als gevestigde helden op noodoproepen: elke inzet vraagt inschattingsvermogen, omdat verleden en persoonlijkheid van personages net zo doorslaggevend zijn als hun cijfers.
Mechanisch draait Dispatch om meer dan selectie alleen. Elk teamlid heeft vijf kernstatistieken (Combat, Intellect, Charisma, Mobility, Vigor) die uitmaken hoe succesvol een missie verloopt en soms zelfs welke dialoogopties openstaan. Personages verdienen ervaring en kunnen geüpgraded worden, en onderlinge relaties beïnvloeden prestaties: sommige combinaties geven bonuses, andere leiden tot conflicten. Missieomschrijvingen zijn vaak vaag, waardoor je moet afwegen of brute kracht, empathie of slim uitdenken het juiste antwoord is — fouten voelen consequent maar eerlijk aan en versterken de realiteit van het dispatcher‑werk.
Tussen het dispatchen door zijn er korte interactieve momenten zoals equipment‑hacks en quick time events die spanning toevoegen zonder uit de toon te vallen. Met een totale speelduur van ongeveer tien uur vertelt de game zijn verhaal compact en doeltreffend: episodisch opgebouwde hoofdstukken geven ruimte om personages te leren kennen zonder te vervallen in herhaling.
De schrijfstijl en presentatie voelen vertrouwd voor wie Telltale‑achtige verhalen waardeert; AdHoc Studio (gestart door Telltale‑veteranen) kiest voor karaktergedreven, consequente keuzes in plaats van grote plotwendingen. Visueel is het geheel vormgegeven als een hoogwaardige graphic novel: uitgesproken, filmische kadrering en een soundtrack die subtiel spanning en emotie ondersteunt zonder te overheersen.
Een van de grootste troeven is de voicecast: samenwerking met Critical Role levert stemmen van onder meer Laura Bailey, Travis Willingham en Matthew Mercer, aangevuld met namen als Aaron Paul, Jeffrey Wright, Erin Yvette en Seán McLoughlin. Hun vertolkingen geven de personages diepte en maken de wereld geloofwaardig — voice acting voelt hier als de ademhaling van het verhaal, niet als een losse laag.
Dispatch is daarmee een hybride: een narratieve puzzel die strategische keuzes, teamdynamiek en morele ambiguïteit combineert. Het spel benadrukt herstel en vertrouwen — ex‑villains proberen goed te doen, helden functioneren soms als bondgenoot en soms als tegenkracht — en laat zien dat intenties en gevolgen belangrijker zijn dan simpele labels.