Review | Echoes of the End

In dit artikel:

Echoes of the End is de debuuttitel van de IJslandse studio Myrkur Games (ongeveer 40 medewerkers), uitgebracht op 12 augustus. De game pakt duidelijk uit met ambities: een filmisch actie-avontuur dat sterk leunt op God of War als inspiratiebron en zich visueel volledig door IJslandse landschappen laat leiden. In de kern volgt het spel Ryn, een jonge vrouw uit de mysterieuze Vestiges-orde met onstuimige magie, die samen met de getekende geleerde Abram op zoek gaat naar haar ontvoerde broer en in een groter complot verstrikt raakt.

Gameplay draait vrijwel geheel om Ryn: zwaardvechten, een paar magische vaardigheden en een skill tree om krachten uit te breiden. Abram fungeert als metgezel à la Atreus — hij helpt met stuns en finishing moves, maar draagt weinig zelfstandig bij aan de strijd. De combat is toegankelijk maar voelt stroef en repetitief; pareren is vaak de snelste oplossing, vijandentypes zijn weinig gevarieerd en gevechten met meerdere tegenstanders verlopen regelmatig als een roulatie van rollen en klappen. De magische spreuken bieden de meest interessante mogelijkheden — je kunt vijanden tegen elkaar of van richels duwen — maar de besturing van richtingsspells via de analoge sticks werkt niet altijd precies.

De wereldpresentatie is het sterkste punt: veel uitzichten en textuurdetails laten zien dat de ontwikkelaars oog hebben voor sfeer en afwerking. Tegelijkertijd worden die grote, open panorama’s echter vaak slechts als achtergrond gebruikt; de daadwerkelijke speelruimtes zijn overwegend lineair en smal, met onzichtbare muren die vrije verkenning beperken en een claustrofobisch contrast creëren met het omringende landschap. Technisch kent de game ook zwakke plekken: verouderde screen-space reflections veroorzaken onnatuurlijke, witte wateroppervlakken en er zitten veel bugs en glitches in (zwevende NPC’s, rare animaties). Op de PlayStation 5 zijn er zowel 30 fps Quality- als 60 fps Performance-modi; de reviewer adviseert performance mode, omdat Quality de al haperende combat nog stroever maakt.

Conclusie: Echoes of the End laat zien dat Myrkur Games creatief vermogen en visie heeft en bevat meerdere sterke ideeën en momenten, maar de ambitie overstijgt de beschikbare middelen. De presentatie en wereldbouw tonen potentie, maar technische tekortkomingen, repetitieve gevechten en een gebrek aan gameplay-diepte maken het geheel onaf. Als eerste stap is het veelbelovend; met meer middelen en verfijning kan de studio de concepten achter deze titel sterker uitwerken.