Review | Everybody's Golf: Hot Shots
In dit artikel:
Everybody’s Golf: Hot Shots keert onverwacht terug en verschijnt voor het eerst niet exclusief op PlayStation: Bandai Namco ontwikkelde en geeft de game uit voor PlayStation 5, pc en Nintendo Switch, ongeveer vijf jaar na Everybody’s Golf 6. De titel arriveert dus als een nieuwe hoofdinstallatie in een franchise die meer dan twintig jaar aan PlayStation-geschiedenis heeft opgebouwd, maar nu onder nieuw beheer verdergaat sinds het verdwijnen van Sony’s Japan Studio.
Ik speelde Hot Shots op de PlayStation 5. Hoewel het geen VR‑mode voor PS VR2 bevat, biedt de game een ruime keuze aan singleplayer- en online-modi. Naast traditionele wedstrijden en trainingsopties is er een “Wacky” modus die willekeurige, knotsgekke elementen introduceert — tornado’s, zelfontbrandende ballen enzovoorts — wat vooral voor plezier en chaos met vrienden zorgt. De basis van het spel is typisch arcadisch: slagen werken met meters waarbij timing en precisie centraal staan, maar verrassend genoeg bevat Hot Shots meer diepgang in de golfmechanica dan je van een arcade-titel zou verwachten. Er zijn verschillende clubs en ballen, alternatieve meters en automatische clubaanbevelingen die je kunt negeren voor extra uitdaging.
Qua beleving voelt Hot Shots direct als Everybody’s Golf: kleurrijk, cartoonesk en herkenbaar in gameplay. Het is geen remaster maar een volledig nieuw deel met meerdere modi — trainingssessies, een verhalende opzet, uitdagingen en normale wedstrijden tegen NPC’s of andere spelers — wat een ruime hoeveelheid content belooft. Toch valt na enige speeltijd op dat de variatie beperkt is: veel banen lijken op elkaar en de grootste verschillen zitten in kleine hoogteverschillen bij het putten. Daardoor wordt de Wacky-modus al snel de meest boeiende optie vanwege de extra afwisseling.
Een andere zwakte is de onbetrouwbare AI: computergestuurde tegenstanders gedragen zich wisselvallig en leveren soms opeens spectaculaire prestaties of juist matige rondes, wat het gevoel van progressie en opbouwende moeilijkheid ondermijnt. Dat leidt tot momenten waarin wedstrijden onnodig willekeurig lijken in plaats van uitdagend of leerzaam.
Visueel laat Hot Shots een gemengd beeld zien. Op een 4K‑televisie oogt het scherp en vloeiend, maar personages en omgevingen missen de karaktervolle flair van eerdere delen; veel figuren komen vlak en levenloos over. Waarschijnlijk is dit mede veroorzaakt door de wens de game ook soepel op de Switch te laten draaien, waardoor de grafische ambitie beperkt bleef. Kleine toevoegingen zoals gastpersonages (bijv. Pac‑Man) zijn leuk, al ontbreken de iconische PlayStation-gasten van vroeger.
Conclusie: Everybody’s Golf: Hot Shots is een toegankelijke, plezierige en verslavende arcadegolfervaring die trouw blijft aan de kern van de serie, maar weinig vernieuwt. Voor PlayStation-veteranen voelt het eerder als een vertrouwde herhaling dan een stap vooruit; voor spelers op pc of Switch is het een prima instap in de franchise. Bandai Namco heeft de serie weer op de kaart gezet, maar of ze ook de oorspronkelijke charme en elan volledig hebben teruggebracht blijft twijfelachtig.