Review: Hyrule Warriors: Age of Imprisonment

In dit artikel:

Ik ben om: waar de eerdere Hyrule Warriors-vertaling van de Warriors-formule mij niet helemaal pakte, wist Hyrule Warriors: Age of Imprisonment me wél volledig mee te krijgen. De game bouwt op het storytelling-werk van Age of Calamity en vertelt op filmische wijze gebeurtenissen die voorafgaan aan Tears of the Kingdom, met veel aandacht voor achtergrond en karakterontwikkeling.

Verhaal en personages
De game legt uit hoe Ganon als Gerudo-leider aan de macht komt en introduceert twee mysterieuze constructs met tegengestelde doelen: één wil de wereld vernietigen, de ander het kwaad uitroeien. Zelda zit vast in het verleden en probeert, samen met haar soms irritant ingesproken rol, de taken van King Rauru en zijn kampioenen over te nemen. De ontwikkeling van personages staat centraal: lange cutscenes en dialogen geven veel context en motivatie. Wie liever meteen in het hakken duikt, kan die gesprekken gemakkelijk overslaan.

Gameplay en variatie
De kernmechaniek is herkenbaar Warriors: hordes vijanden neermaaien, kampen bevrijden en commandanten uitschakelen. Dat werkt bijzonder goed binnen het Zelda-universum; je laat Bokoblins, Moblins en Lizalfos door de lucht vliegen terwijl je naar doelen toe raast. Personages verschillen sterk in stijl — van Zelda met haar lichtboog tot Agraston de Goron die vuureffecten veroorzaakt en Raphica de Rito met windvaardigheden — en velen zijn nieuw. Niet alle personages zijn even essentieel; sommige voelen als rostervulling en werden door mij nauwelijks gebruikt.

Een belangrijke toevoeging zijn de Zonai-devices uit Tears of the Kingdom: elementaire emitters, pantserdoorbrekende explosieven, oneindig vuurende kanonnen en zelfs een raket die de speler lanceert. Deze gadgets worden zowel in gevechten als voor mobiliteit (bijvoorbeeld ballon-fast-travel op grote maps) ingezet. Tijdens gevechten kun je apparaten en aanvallen aanpassen om zwaktes uit te buiten; vijanden krijgen bij voldoende schade een kwetsbare fase waarin je enorme combo's kunt doen.

Mechanisch zijn er ook speciale aanvallen en tag-team-moves, waarbij frustratie kan ontstaan als de gewenste zware slag niet beschikbaar is omdat een ander personage in de weg staat. Normale vijanden zijn relatief fragiel, elites hebben healthbars en vereisen gerichte focus — als speler fungeer je meer als generaal die slim prioriteert dan als losse soldaat.

Prestaties en draagbaarheid
Op de Switch 2 draait de game uitstekend: hoge resolutie en vloeiende framerates zonder framedrops of rare effecten. Het nadeel is dat de titel erg veel batterij verbruikt, maar technisch gezien is het een nette uitvoering. De missie-structuur leent zich goed voor draagbaar spelen: sessies variëren van enkele tot twintig minuten en de overworld presenteert missies, upgrades en resources overzichtelijk.

Progressie en speelduur
In mijn playthrough van ongeveer 21 uur merkte ik dat de grind tegen het einde nodig was om personages op niveau te krijgen; de moeilijkste confrontaties komen vooral in de laatste drie gevechten en de finale is sterk uitgetrokken en cinematisch. Er volgt bovendien post-game content met nieuwe missies, waardoor de totale speelduur gemakkelijk verdubbeld kan worden.

Kritiekpunten
Opmerkingen zijn onder meer de wisselende kwaliteit van voice-acting (Zelda viel op), een telling van veel terugkerende vijandtypes waardoor het soms repetitief aanvoelt, batterijklap van de Switch 2 en kleine irritaties rond tag-team-aanvallen en minder relevante personages in de roster.

Conclusie
Age of Imprisonment is een slimme en geslaagde combinatie van de Warriors-formule met het Zelda-universum: het biedt sterke verhaalmotivatie, veel variatie in speelstijlen en technische stabiliteit op moderne hardware, met alleen wat haperingen in balans en presentatiedetails. Voor wie van grote, actievolle slachtingsvelden en Zelda-lore houdt, is dit een aanrader.