REVIEW | Kingdom Come: Deliverance II - Mysteria Ecclesiae
In dit artikel:
Kingdom Come: Deliverance II – Mysteria Ecclesiae verlegt de focus van zwaardvechten en fysieke overleving naar innerlijk conflict en religieuze intrige. Na de gebeurtenissen van het hoofdspel is Henry opgeklommen tot lagere edelman, maar de DLC zet hem terug in een positie van beperkte controle: hij infiltreert een kloostergemeenschap in de Vysočina-regio waar ketterij en machtsmisbruik onder geestelijken op de loer liggen. In plaats van nieuwe wapens of grootschalige veldslagen draait alles om observeren, bevragen en oordelen — dialogen en morele keuzes vormen de kern van de ervaring.
Thematisch onderzoekt de uitbreiding zonde, schuld en kerkelijke zuiverheid. Het nieuwe Scrupula-systeem meet niet simpelweg goed of slecht, maar of je handelen in lijn blijft met kerkelijke normen; menselijkheid kan bestraft worden, dogmatische handelingen kunnen juist geruststelling bieden. Belangrijk is dat die keuzes geen traditionele XP-beloningslijn volgen, maar psychologisch gewicht en consequenties geven: een gevoelig gesprek kan later tot excommunicatie leiden, tenzij je biecht — letterlijk een mechaniek die terugkeert.
De spelwereld blijft getrouw aan het realistische fundament van de serie: slapen, eten, wassen en uitrustingsonderhoud zijn weer noodzakelijke routines, en fouten, herhaling en reflectie vormen het pad naar vooruitgang. Dat verhoogt immersie, maar brengt ook frictie: trage missiestructuren, lange laadtijden bij overlijden en soms oneerlijke confrontaties blijven probleemgebieden. Het save-systeem is zoals voorheen: rusten of zeldzame potions gebruiken.
Vysočina is kleiner dan de hoofdmap maar doordacht vormgegeven — abdijen, bibliotheken met verboden teksten en sfeervolle kapellen domineren. Visuele en auditieve details (gebroken licht door glas-in-lood, gregoriaanse klanken en orgeltonen) versterken de ingetogen, symbolische toon. Fast travel is beperkt om het langzame, contemplatieve ritueel van het verhaal te benadrukken.
Kritiek blijft bestaan op gebruiksgemak: menu’s zijn omslachtig, teksten en iconen soms slecht leesbaar, en de kaart mist praktische aanwijzingen. In combinatie met de complexe morele systemen voelt veel uitzoeken aan als trial-and-error, wat de uitbreiding vooral geschikt maakt voor wie de stijl van het hoofdspel waardeerde.
Kortom: Mysteria Ecclesiae is niet bedoeld voor liefhebbers van snelle actie of klassieke loot-driven progressie. Het is een gedurfde, thematisch rijke toevoeging voor spelers die willen onderzoeken wat macht, geloof en geweten met een personage en wereld doen — mits ze bereid zijn om ongemak en traagheid te aanvaarden.