REVIEW | Little Nightmares III is een eng, maar veilig vervolg
In dit artikel:
Tarsier Studios droeg de Little Nightmares-serie over aan Supermassive Games, bekend van interactieve horror zoals The Dark Pictures Anthology. In Little Nightmares III spelen twee nieuwe protagonisten: Low (een jongen met vogelmasker en pijlen) en Alone (een technisch onderlegde roodharige met een moersleutel). Zij raken verstrikt in The Spiral, een verzameling nachtmerrieachtige omgevingen — van een necropolis en een snoepfabriek tot een sinister carnaval — waar ontsnappen, puzzels en achtervolgingen de rode draad vormen.
Visueel presteert Supermassive uitstekend: de wereld voelt aan als verroeste, vervallen diorama’s vol dreigende details. Op de PS5 zijn twee graphics-modi beschikbaar: ‘Beauty’ levert de sterkste sfeer maar kan framerateklachten geven, terwijl ‘Performance’ vloeiender draait met minder geavanceerde verlichting. De audio en belichting versterken de onderhuidse spanning consequent.
De grootste vernieuwing is volledige coöperatie: voor het eerst kun je de campagne met een andere speler doorlopen, maar uitsluitend online; couch co-op werd bewust weggelaten door de uitgever om de sfeer niet te breken. In de praktijk blijkt samenwerken juist verrijkend: puzzels en ontsnappingsmomenten winnen aan voldoening doordat spelers elkaar moeten optillen en assisteren. Solo spelen blijft mogelijk met een AI-partner, die meestal goed functioneert maar soms traag of onhandig reageert. Handig is dat slechts één speler het spel hoeft te bezitten; minder handig is het ontbreken van een ingebouwde voicechat (er is wel een aandachtstoon).
Waar de game tekortschiet is de verhaallijn en structuur. Little Nightmares III voelt meer als een reeks losse episodes dan als een samenhangend mysterie met een dominante antagonist à la de Lady of de Thin Man uit eerdere titels. Veel vijanden zijn minder memorabel en sommige ontmoetingen passen fragmentarisch in het universum, wat de narratieve greep verzwakt. Gameplaytechnisch blijft het vertrouwde recept van platformen, puzzels en ontwijken overeind, met enkele verfrissende tools en co-opmechanieken — maar de uitdaging is relatief mild en het platformwerk kan houterig aanvoelen.
Samengevat: Supermassive levert een visueel en atmosferisch sterke opvolger die co-op op een zinvolle manier introduceert, maar de episodische opbouw, minder indringende antagonisten en soms onhandige gameplay zorgen voor compromissen ten opzichte van de intensiteit en samenhang van de eerdere games. De DualSense-haptics voegen wel tensionele diepgang toe en maken sommige momenten echt voelbaar.