Review: Predator: Badlands

In dit artikel:

Regisseur Dan Trachtenberg zet zijn terugkeer naar de Predator-franchise voort met Predator: Badlands, de eerste standalone Predator-film met een PG-13-classificatie en bovendien de eerste die het verhaal vanuit het perspectief van een Predator vertelt. In plaats van een menselijke held staat Dek, een jonge Yautja gespeeld door Dimitrius Schuster-Koloamatangi, centraal; de film maakt vroeg kennis met de sociale gewoonten en familiebanden van dat buitenaardse ras. Na een spectaculair begin arriveert Dek op een vijandige planeet waar hij al snel op jacht gaat en voortdurend wordt uitgedaagd door vreemde wezens en gevaarlijke tegenstanders.

Onderweg sluit hij een onwaarschijnse alliantie met Wayland-Yutani-synthetic Thia (Elle Fanning) en samen vechten ze zich een weg door de onherbergzame omgeving; de chemie tussen hen zorgt af en toe voor lichte humor zonder de film belachelijk te maken. Trachtenberg zet meteen tempo en levert vanaf minuut één actie; de gevechten zijn kort gefilmd en intens, waardoor veel van de bezorgdheid over een afgezwakte, minder gewelddadige Predator deels wordt weggenomen.

Op technisch vlak overtuigt Badlands niet altijd: sommige animaties ogen matig en achtergrondbeelden zijn vaak donker en onscherp — een bewuste keuze om tekortkomingen te verhullen bij een productie met een reported budget van rond de honderd miljoen dollar. De soundtrack ondersteunt de scènes, maar bevat weinig memorabels dat echt boven de film uitstijgt. Al met al biedt Predator: Badlands een frisse invalshoek op de franchise en onderhoudende actie, maar mist het op onderdelen de finesse en visuele afwerking die fans van de klassiekers gewend zijn.