Review | Silent Hill f
In dit artikel:
Silent Hill f markeert de terugkeer van de franchise met een nieuw, origineel verhaal dat zich voor het eerst sinds lange tijd weer in Japan afspeelt. Je speelt Hinako Shimizu in het afgelegen bergdorp Ebisugaoka, een permanent door mist omhuld dorp waar stilte en vreemde flora de grens tussen realiteit en nachtmerrie vervagen. Het scenario is van Ryukishi07 — bekend van cryptische visuele romans zoals Higurashi en Umineko — en ademt symboliek: elk object en elke vondst is zowel puzzel als aanwijzing naar een diepere betekenis.
De game heeft een relatief korte eerste speelduur: rond de elf uur tot de credits, waarna veel vragen onbeantwoord blijven. Pas in New Game+ ontvouwt zich langzaam het volledige beeld: nieuwe scènes, vijanden en locaties verschijnen en maken duidelijk dat de eerste run slechts een deel van het verhaal toont. Er zijn vijf verschillende eindes, maar alle spelers doorlopen verplicht hetzelfde initiële slot, dat opzettelijk onvolledig voelt en spelers uitnodigt terug te keren om de lagen van het plot af te pellen.
Sterke punten zijn sfeer en puzzels. Ebisugaoka is rijk aan detail: mos en bloemen kruipen over zowel het dorp als over de monsters, en de anderewereld — de Dark Shrine — fungeert als een tempelachtige puzzelmachine. Puzzels zijn inventief en uitdagend; de game biedt aparte moeilijkheidsinstellingen voor puzzels en gevechten (Story, Hard, Lost in the Fog), zodat spelers de ervaring naar voorkeur kunnen afstellen.
De combat is het grootste struikelblok. Silent Hill f schrapt vuurwapens en laat Hinako met gebroken slag- en steekwapens vechten (stalen pijpen, sikkels, keukenmessen, honkbalknuppels, mokers, bijlen). Wapens slijten en breken, reparaties zijn mogelijk maar vaak ligt er snel een nieuw wapen klaar. Vijandentypes zijn beperkt — slechts een handvol basistypen met varianten — waardoor gevechten snel repetitief en klunzig aanvoelen. Parries en ontwijkingen bestaan wel, maar combat blijft zelden bevredigend en vormt het grootste bezwaar tegen meerdere playthroughs.
Qua horrorsfeer neigt de game meer naar psychologische spanning dan naar constante gruwel; het levert beklemming en enkele visueel aangrijpende momenten, maar haalt niet helemaal het niveau van de Silent Hill 2-remake. Conclusie: Silent Hill f is een sfeervolle, slim opgebouwde nachtmerrie met uitstekende puzzels en een gelaagd, cryptisch verhaal dat pas na meerdere runs volledig te bevatten is — mits je bereid bent door de slordigere en repetitieve gevechten heen te bijten.