Review: The Outer Worlds 2
In dit artikel:
The Outer Worlds 2 van Obsidian verhuist niet terug naar Halcyon maar naar een nieuw sterrenstelsel, Arcadia. Je speelt een agent van de Earth Directorate die arriveert om mysterieuze ruimte-tijdverstoringen te onderzoeken. Wat begint als een ogenschijnlijk simpele opdracht ontvouwt zich snel tot een web van politieke intriges, religieuze conflicten en kapitalistische uitbuiting, geserveerd met de bitse humor en satire die de serie kenmerkt.
Arcadia voelt visueel en narratief als een duidelijke stap vooruit ten opzichte van het eerste deel: grotere, meer gevarieerde omgevingen, verzorgde set pieces en slim gebruik van licht en kleur geven de locaties overtuiging en nodigen uit tot verkennen. Hoewel sommige assets hergebruikt lijken, zorgt de aanwezigheid van meerdere facties en hun tegenstrijdige belangen voor betekenisvolle keuzes en impact in quests.
De progressie van je personage is aangescherpt. In plaats van veel stat-leveling draait ontwikkeling nu meer om vaardigheden, traits en een vernieuwd flaw-systeem. Flaws werken directer: je accepteert nadelen die meteen tastbare voordelen opleveren, wat keuzes strategischer en thematisch rijker maakt. Het systeem is optioneel — sommige spelers, ook in de eerste speelsessie van de recensent, kiezen er bewust weinig flaws te nemen — maar het draagt sterk bij aan karaktervorming en speelstijl.
Combat biedt veel opties: sluipen, hacken, omgevingsmanipulatie of rechttoe-rechtaan schieten. Vaardigheden zoals hacking en lockpicking laten je vaak confrontaties vermijden of herleiden, maar sommige gevechten dwingen tot vuurkracht. De gunplay is degelijk en passend voor een RPG, maar bereikt niet het niveau van genre-toppen; onprecieze hitboxes en bullet-sponge-bosses zijn incidentele smetjes. Desondanks blijft de mix van strategie en improvisatie interessant, mede door variabele arena’s en gadgets.
Waar The Outer Worlds 2 vooral in uitblinkt, is toon en schrijfstijl: scherpe, cynische dialogen en een consistent satirische inslag maken keuzes en factiedynamiek zowel amusant als relevant. Die toon, gecombineerd met de grotere schaal en meer directe gameplay-impact van keuzes, nodigt uit tot meerdere playthroughs; andere skills, flaws en beslissingen leiden telkens tot andere ervaringen.
Kortom: Obsidian bouwt de sterke punten van het origineel uit—meer variatie, betere presentatie en een gameplay-loop waarin keuzes directer voelbaar zijn—terwijl kleine technische en combat-gerelateerde tekortkomingen het geheel niet doen ontsporen. Voor fans van het eerste deel en nieuwkomers biedt The Outer Worlds 2 een slimme, humoristische en ruime sci-fi-RPG die de moeite waard is om te verkennen.