Review: The Running Man

In dit artikel:

Regisseur Edgar Wright maakt een nieuwe versie van The Running Man — een project waar de schrijver aanvankelijk erg naar uitkeek omdat hij Wright, het origineel uit 1987 (met Arnold Schwarzenegger) en acteurs als Josh Brolin bewondert. Dat Arnold en ook Stephen King positief zouden zijn over de remake verhoogde de verwachtingen nog verder. Desondanks noemt de recensent de film uiteindelijk teleurstellend en zelfs niet goed.

In de film speelt Glen Powell Ben Richards, een goedbedoelde man in een dystopische toekomst die zijn baan verliest en zijn zieke dochter wil helpen. Hij schrijft zich in voor de bloedstollende gameshow The Running Man om aan geld te komen. Josh Brolin heeft de rol van de slechterik Killian, maar ondanks sterke namen voelt de antagonistenpartij zwak. De leider van de jagers, McCone, is grotendeels gemaskerd en de rest van de jagers mist karakter, inventiviteit en memorabele momenten — een scherp contrast met de iconische, kleurrijke tegenstanders uit de originele film.

De recensent vindt dat Wrights remake niet echt een eigen gezicht krijgt. De keuze om Richards dertig dagen te laten vluchten en hem willekeurig door de VS te laten zwerven maakt de spanningsboog en de locatiekeuzes onduidelijk. Onnavolgbare montages en droomachtige scènes verhogen de verwarring; sommige personages die in trailers werden aangedikt, blijken nauwelijks relevant in de uiteindelijke film. Ook de actie overtuigt volgens de recensent niet: veel explosies en achtervolgingen voelen routineus en missen echte spektakelwaarde. Slechts één scène maakte echt indruk.

In vergelijking met andere recente actietitels (genoemd worden o.a. Mission: Impossible, Predator: Badlands, Jurassic World en zelfs sommige streamingacties) blijft deze Running Man volgens de recensent achter. Hoewel de auteur sympathie heeft voor Wright, Powell en Brolin en hoopt op vernieuwing, concludeert hij persoonlijk en stellend: dit had de film van het jaar kunnen zijn — maar dat is het niet geworden.