Runeborn

In dit artikel:

Loreforge ontwikkelt Runeborn, een roguelike-deckbuilder die Balatro’s eenvoudige groeisysteem combineert met het toevalsgeweld van een eenarmige bandiet. De schrijver speelde de demo; de game is inmiddels in Early Access beschikbaar. In plaats van kaarten draait alles om runen: vijftien stenen in een raster van drie rijen en vijf kolommen die als gokkastreels spinnen en via vijf spellpaden schade toedienen wanneer combinaties vallen. Vijf op een rij levert een zware aanval op, en trinkets en modifiers pompen multipliers en extra effecten bovenop die basis.

Het deckbuilding-aspect werkt hier op kolomniveau: je breidt de inhoud van kolommen uit met scrolls en trinkets en verzamelt nieuwe runes. Dat geeft strategische diepgang en hetzelfde groeibeloop dat Balatro zo verslavend maakte, maar Runeborn legt meer nadruk op kans. Je kunt runes vastzetten en een beperkt aantal keren wisselen, maar veel hangt af van de spin—dat maakt zowel de frustrerende als de onweerstaanbare kanten van de game. Een slimme opbouw kan falen door pech, maar als alles klopt levert dat enorme, spectaculaire runs op die sterk aanzetten tot nog een ronde.

Visueel onderscheidt Runeborn zich met een donkere, mysterieuze stijl die aan Darkest Dungeon roept; animaties, glow- en effectwerk houden de focus op de simpele kernmechanica en maken elke succesvolle combo bevredigend. Audiowoorden daarentegen missen wat punch en het ‘ping’-gevoel dat sommige vergelijkbare titels zo verslavend maakt. Gameplay kan soms chaotisch en ondoorzichtig aanvoelen door de vele simultane triggers, multipliers en cijfers op het scherm—spectaculair, maar niet altijd inzichtelijk waarom iets precies zo krachtig was.

Qua inhoud bouwt de game aan ambitie: meer dan 150 trinkets, tientallen vijanden, bazen, vijf winkels en veel uitbreidingsmogelijkheden beloven veel replaywaarde. Runeborn voelt als een ruwe diamant: een solide basis met duidelijk potentieel, maar nog zoekend naar balans en helderheid. Conclusie: wie houdt van risico en beloning en niet bang is voor wisselende mate van controle, vindt hier een hoog "nog-één-potje"-gehalte; spelers die pure rekenspelletjes prefereren, kunnen de willekeur frustrerend vinden.