S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl
In dit artikel:
S.T.A.L.K.E.R. 2 blijft een spel voor liefhebbers: geen gladde blockbuster, maar een beklemmende wereld die zich langzaam aan je opdringt. Waar eerdere delen al draaiden om de mysterieuze Zône, zet die locatie ook nu de toon. De serie is niet gemaakt voor snelle actie; het draait om onderzoek, overleven en een constante onderhuidse spanning.
Het tweede deel verscheen vorig jaar op pc en Xbox na een lange ontwikkelingsperiode; de kern — sfeer, setting en toon — was meteen raak, maar technisch stond de game op lancering allesbehalve strak. Met de nu verschenen PlayStation 5-versie krijgen veel spelers pas hun eerste volledige kennismaking. Die versie is stabieler dan de oorspronkelijke releases, maar verhelpt niet alle tekortkomingen.
Je speelt opnieuw als stalker: een eenzame zoeker van antwoorden en artefacten in een vijandige, onvoorspelbare regio. De wereldopbouw is het sterkste wapen van de game: vervallen dorpen, stille bossen, angstvallig lege laboratoria en het gebruik van stilte en geluid creëren constante spanning. Verhalen en personages blijven daarentegen relatief uitgekleed; missies voelen vaak conventioneel en dramatische scènes schieten hun doel voorbij. De focus ligt duidelijk op beleven en verkennen, niet op een memorabele verhaallijn.
De gameplay dwingt bedachtzaamheid. Anomalieën, mutanten en schaarse resources maken elke tocht riskant; loot verzamelen, uitrusting upgraden en eten bij je hebben zijn essentieel. Het overlevingsaspect werkt overtuigend: honger en uitputting beïnvloeden stamina en levenspunten, waardoor voorbereiding cruciaal is. Mutanten zijn designtechnisch overtuigender dan menselijke tegenstanders: hun onvoorspelbare bewegingen zorgen voor echte spanning.
Tegelijkertijd laat de PS5-versie op een aantal punten te wensen over. De gunplay voelt soms traag en onnauwkeurig, waardoor kansen in gevechten niet altijd benut worden. De AI toont wisselend gedrag: intelligente flankbewegingen worden afgewisseld met onhandig stilstaan of rare looproutes, wat deels bij de onvoorspelbaarheid past maar vaak meer als een technisch gebrek overkomt. Bugs — variërend van vastzakkende objecten en NPC’s die door meubels steken tot haperende animaties en soms haperende quests — zijn nog steeds aanwezig en reiken te vaak de oppervlakte.
Grafisch oogt S.T.A.L.K.E.R. 2 sfeervol maar niet baanbrekend: de art direction en mistwerking versterken de beleving, maar teksturen en animations blijven soms eenvoudig en de lichtwerking kan korrelig of stijf overkomen. Prestaties op de PS5 zijn verbeterd ten opzichte van launch: kortere laadtijden en minder crashes, maar framerate-dips in drukke scenes verhinderen niet altijd een stabiele 60 fps in Performance-modus. Audio is een van de sterkste pijlers: ambient-geluid, dreigende mutanten en subtiele muziek dragen wezenlijk bij aan de immersie; voice-acting is degelijk zonder uitschieters.
Conclusie: S.T.A.L.K.E.R. 2 op PS5 levert precies wat fans van de serie zoeken — een beklemmende Zone en onvergetelijke momenten van spanning — maar verliest punten door technische onvolkomenheden, haperende gunplay en wisselende AI. Het is geen onbetwiste topgame die alle verwachtingen overstijgt, maar wel een liefdevol gemaakte ervaring die de moeite waard is voor spelers die van atmosfeer en survival houden.