The Lonesome Guild
In dit artikel:
The Lonesome Guild begint op een onverwachte manier: een komeet raast door de hemel en stort neer in een mysterieus bos — dat is het startpunt van dit sfeervolle action-RPG-avontuur. Je speelt vooral als Ghost, een wezen zonder herinneringen dat anderen kan lezen en zo stukje bij beetje de geschiedenis van de wereld ontdekt. Al snel sluit het extraverte konijn Davinci (met lasbril) zich aan, gevolgd door de nuchtere Mr. Fox; later komen nog meer reisgenoten met eigen achtergronden en vaardigheden voorbij.
Het centrale thema is eenzaamheid, maar de game keert die thematiek om naar begrip en empathie. Wat in eerste instantie als een klassieke strijd tussen goed en kwaad lijkt, ontvouwt zich als een verhaal over verloren zielen die in contact met anderen langzaam menselijkheid (of dierlijkheid) terugvinden. Dialogen zijn kort maar herkenbaar geprofileerd, en Ghost fungeert als het middel waarmee de speler de wereld en haar geheimen te zien krijgt.
Gameplay draait om actiegerichte gevechten waarin Ghost kan samensmelten met één van je metgezellen; die tijdelijke fusie maakt dat personage sneller, sterker en geeft toegang tot unieke aanvallen. Per gevecht neem je maximaal drie teamleden mee en je wisselt vrij om te zoeken naar synergieën. De boss encounters vragen meer strategie, maar reguliere vijanden volgen vaak vergelijkbare patronen, waardoor combat op den duur repetitief kan aanvoelen. Puzzels blijven eenvoudig en de nadruk ligt op gevecht en verhaal.
Rustplekken leveren veel charme: daar herstel je, sla je op en voer je kampvuurgesprekken waarmee relaties verdiepen en nieuwe vaardigheden ontgrendeld worden. De eerste kampvuurtrofee is een subtiele knipoog naar Dark Souls, maar verder is de toon vrolijk en luchtig. Tekst neemt een grote rol in — alle dialogen zijn geschreven, zonder voice-acting — wat sfeervol werkt maar na lange sessies vermoeiend kan zijn; er is wel een skip-knop maar te vaak gebruiken betekent dat je verhaalcomponenten mist.
Qua wereldopbouw blinkt de game uit: elke regio heeft een eigen esthetiek en “cultuur”, van weelderige bossen tot dorre, gele vlaktes, wat verkennen beloont. Er is geen altijd-beschikbare kaart; alleen op bepaalde plekken vind je plattegronden, wat navigatie lastiger maakt dan in veel moderne games. Het hoofdverhaal is compact: zo’n acht uur voor de hoofdlijn, meer als je alle zijmissies en collectibles wilt doen.
The Lonesome Guild is geen groots AAA-spektakel maar een ingetogen titel met hart: ondanks ruwe randjes — herhalende combat, veel tekst en eenvoudige puzzels — weet de game te overtuigen met charme, kleurige wereldopbouw en een oprecht verhaal over verbinding en het overwinnen van eenzaamheid.