Towa and the Guardians of the Sacred Tree
In dit artikel:
Towa and the Guardians of the Sacred Tree is een isometrische roguelite die visueel en muzikaal opvalt: de omgevingen ogen als Japanse waterverfschilderijen en de soundtrack is van Hitoshi Sakimoto (bekend van onder andere Final Fantasy XII). Daardoor voelt de game meteen eigenzinnig en sfeervol, met fraaie achtergronden, goede effecten en emotionele voice acting. Toch weet het spel niet overal te overtuigen.
Mechanisch probeert Towa te variëren met enkele bijzondere ideeën, maar die werken niet altijd in het voordeel van de gameplay. Centraal staan Towa en haar acht beschermers; het verhaal draait om het bestrijden van een groot kwaad, en tijdens runs moet je personages offeren om verder te komen. Die offers hadden voor emotionele impact kunnen zorgen, maar verlopen zo snel en afstandelijk dat ze nauwelijks iets losmaken. Ook het dorp dat tussen runs verandert (bewoners komen en gaan, beroepen veranderen) had meer kunnen bijdragen aan binding, maar de snelle overgangen maken het lastig om een band op te bouwen.
Een veelgenoemd irritatiepunt is de frequente onderbreking van de actie voor lange dialogen en tutorials. Sommige minigames, zoals die van de wapensmid, zijn omslachtig en trekken de flow uit het spel: veel tekst, stappen en QTE’s voor een wapen dat je ook door de NPC kunt laten maken — maar dan vaak met mindere stats. Zulke frictie voelt onnodig en vertraagt runs.
Het meest onderscheidende mechaniek is dat je tijdens een run praktisch met twee personages speelt: de Tsurugi (melee, die jij bestuurt) en de Kagura (magier die achter je aanloopt). De tweede speler of AI is beperkt — de Kagura heeft slechts een paar spreuken en vereist constant micromanagement om niet weg te lopen. Multiplayer schiet hierdoor tekort; twee spelers voelen zich vaak met halve chars bezig. Wapenhoudbaarheid en slijtage zouden de combat moeten variëren, maar omdat je favoriete aanvallen snel weer geslepen kunnen worden, ontstaat juist repetitie.
Die herhaling is een kernprobleem: vijanden zijn vaak eenvoudig te stunlocken met grote AoE-aanvallen, kamers en modifiers voelen na verloop van tijd hetzelfde en veel upgrades lijken oppervlakkig. De negen speelbare personages bieden wel variatie, maar door het offermechanisme heb je weinig behoefte te rouleren; veel spelers blijven bij één favoriet.
Conclusie: Towa heeft charme, stijl en enkele interessante ideeën, maar de gameplaybalans en repetitieve combat weerhouden de game ervan echt te schitteren. Fans van de Japanse esthetiek die op zoek zijn naar een alternatief voor Hades zullen er tijdelijk plezier aan beleven, maar wie een diepere, gevarieerdere roguelite zoekt, kan teleurgesteld raken.