Winter Burrow review - Wisselt de charme af met frustratie
In dit artikel:
Winter Burrow plaatst je in de vacht van een dappere muis die na werken in de stad terugkeert naar het vervallen familiehol in het bos. Kort na thuiskomst wordt je tante door een uil gegrepen, waarna jouw missie begint: haar terugvinden en het huis restaureren en inrichten. De game viel eerder op door charmante trailers en een handgetekende, sfeervolle stijl — sneeuwafdrukken, warme lichtbronnen en levendige natuur scheppen echt het gevoel van een boswandeling — maar veel irritaties uit de eerste preview zijn ondanks wijzigingen blijven bestaan.
Het spel combineert verhalende elementen met survivalmechanieken. Omdat het midden in de winter speelt, moet je op tijd opwarmen (kampvuur, speciale drankjes) en eten verzamelen (zaden, bessen, paddenstoelen) om niet te verhongeren of te bevriezen. Crafting is eenvoudig uitgevoerd: de muis gebruikt drie vaste werkplekken — een stoel als craftingstation voor kleding, een fornuis om te koken en een werkbank voor gereedschap en meubels. Het inrichten van het muizenhol is een plezierige terugkerende bezigheid, maar het craft-systeem heeft gebruiksonvriendelijkheden; beweg je per ongeluk de muis tijdens het maken, dan wordt de actie geannuleerd.
Spelprogressie is sterk aan quests gekoppeld: bosbewoners (pad, eekhoorn, etc.) geven voornamelijk fetchquests en je moet hun problemen oplossen om verder te komen. Dat beperkt de vrijheid; veel gebieden zijn eerst ontoegankelijk totdat je via quests betere gereedschappen verkrijgt (bijvoorbeeld een speciale bijl om doornstruiken te kappen). Doordat er geen kaart of questmarkers zijn — een bewuste keuze van de makers om de beleving te behouden — ontstaan onnodige frustraties en zoektochten, zoals het missen van een zuidelijke uitgang die uren kostte om te ontdekken. Een eenvoudige schetskaart of de optie om zelf een kaart te tekenen zou veel van die wrijving wegnemen.
Combat is vrij basaal en onhandig; je vecht altijd met de houthakkersbijl, waarbij je vaak rondjes rent en snel slaat. Anten vormen in het begin een werkbare tegenstander, maar spinnen zijn sneller en taai — de game biedt een arachnofobie-optie voor wie er last van heeft. Sterf je, dan respawn je in huis en moet je teruglopen om je spullen te herpakken.
Winter Burrow is meer cozy survival en verhalende ervaring dan hardcore sandbox: de speelduur ligt rond de tien uur en het verhaal bepaalt je doelen en ritme. De toon en de visuele presentatie zijn overtuigend en liefdevol vormgegeven, maar ontwerpkeuzes — gebrek aan kaart, onduidelijke gebiedsgrenzen, repetitieve fetchquests en wat onhandige controls — beperken het genot en maken de charmante presentatie minder effectief dan die had kunnen zijn.